Jolanda schrijft een boek over hoe straling haar leven bijna kapot heeft gemaakt. “Ik lag trillend in bed, kon nauwelijks slapen, niet concentreren en ik had zulke erge hartritmestoornissen, dat ik bang was eraan te overlijden.” Ze omschrijft het alsof elektriciteit door haar lijf ging. “De huisarts kon mij niet helpen, want in Nederland is het geen erkende ziekte. Terwijl andere landen er heel serieus mee om gaan. In Frankrijk mogen kinderen op school niet blootgesteld worden aan wifi bijvoorbeeld.”

Jolanda heeft alle muren van het huis opnieuw beschilderd of behangen met speciale metaalhoudende folies en verf. “Voor de ramen hebben we vitrage die de straling buiten houdt. Als ik moet bellen, doe ik dat handsfree door de gordijnen heen. Ik heb geen wifi, geen mobiel, mijn man is de enige die de computer gebruikt. Veel mensen begrijpen het niet. Maar al deze aanpassingen hebben er wel voor gezorgd dat ik geen hartritmestoornissen of hoofdpijn meer heb. Ik kan thuis nu weer redelijk normaal leven.”

Veel stralingsgevoeligen zoeken naar stralingsvrije plekken in de natuur. Johan de Ruyter heeft door zijn EHS zijn baan als onderwijsassistent verloren, omdat hij zich door de klachten niet meer kon concentreren. Hij biedt zijn caravan aan aan andere EHS-ers die willen herstellen. “Ik denk dat het echt nodig is om te herstellen.”