Onderstaand wil ik graag mijn ervaringen delen, zodat anderen leed bespaard kan blijven. Mijn zoektocht naar de bron van mijn gezondheidsklachten bracht mij eerst bij het fenomeen laagfrequent geluid, waarna ik ook de relatie met straling ontdekte. Na heel veel onbegrip en gedoe met overheidsinstanties vond ik uiteindelijk een stralingsarm appartement waar ik weer opknapte. Maar dat was helaas van korte duur, want inmiddels zijn ook daar nieuwe zendmasten geplaatst en begint de ellende weer van vooraf aan.
Hoe het begon
Ik woonde op de Rozengracht in Amsterdam en werkte als zelfstandig interieurarchitecte. Het was eind 2014 dat ik plots bevingen begon te voelen. Eerst heel subtiel, daarna bij vlagen heel heftig. Anderen voelden het niet. Ik had geen idee wat dat was maar vond het behoorlijk onprettig omdat ik mij er niet tegen kon weren, terwijl het wel mijn dagelijkse functioneren begon te beïnvloeden.
Vooral ’s nachts werd ik ofwel wakker van trillingen die zich door mijn lichaam boorden of hielden deze trillingen mij uit mijn slaap. Ook voelde ik andere zaken optreden, bijvoorbeeld dat ik opeens een hoofd had waarin ik een soort “testbeeld”-geluid hoorde, zoiets hoorde ik vroeger alleen op TV. Op een nacht was het zo erg dat ik in mijn borstkas prikkende tintelingen voelde en ik dacht dat ik het loodje zou leggen.
Ik kreeg stress, had hartkloppingen, werd emotioneel instabiel, geluid kwam heel hard binnen, ik kwam niet meer uit mijn woorden en kreeg een slaapgebrek. Niemand kon het voelen en niemand begreep waar ik het over had. Mijn leven werd een hel.
Laagfrequent geluid
Ik vond een groep op Facebook, ‘Lotgenoten laag frequent geluid (LFg)’. Er waren meer mensen die deze ervaringen hadden. Ik kwam erachter dat ik het geluid van allerlei machines kon voelen en kreeg de indruk dat ik inderdaad LFg kon waarnemen.
Toen begon de zoektocht naar de bron van de trillingen die ik voelde. Hadden de buren soms een machine aan staan ’s nachts? Het voelde wel zo. Wat ik heel verbijsterend vond was dat de huisbaas en de buren geen medewerking boden om mij te helpen bij het zoeken naar de oorzaak. Ze vonden mij een zeurpiet. En omdat ze mij geen inzicht wilden geven kreeg ik het idee dat ik mijn huurhuis werd uitgewerkt, zodat het op de vrijemarkt kon komen.
In 2015 kreeg ik een hartinfarct en een complete burn-out. Ik kon niet veel meer. En in de dagopvang waar ik terecht kwam kon ik enkel nog voor mij uit staren. Mijn creativiteit was volledig verdwenen net als mijn inkomen. Het beetje energie dat ik weer kreeg stopte ik in het proberen op te lossen van mijn probleem.
GGD had geen idee
De GGD zou helpen. Nou dat heb ik geweten. De medewerker had geen idee wat laagfrequent geluid was. Ze wilden dat ik meewerkte aan allerlei gezondheidsonderzoeken. Ik heb mijn gehoor laten nakijken, dat bleek bovengemiddeld goed. Ook heb ik een MRI-scan laten maken van mijn hoofd; na heel lang aandringen want de neuroloog vond het niet nodig. Hier bleek ook niets bijzonders op te zien.
De GGD zou toen een geluidsmeting komen doen bij mij thuis. Maar na een half jaar had de GGD nog altijd geen afspraak kunnen maken met de buren; zo kwamen ze bij mij thuis vertellen. Er kwam een psychiater mee. Daarop ben ik zo vreselijk boos geworden dat ik uit pure woede zelf alle afspraken toen ter plekke met de buren heb geregeld.
Het werd een bedroevende meting waarbij de GGD duidelijk op de hand was van de huiseigenaar. Er kwam niets uit. Ik moest maar woningruil gaan doen of proberen met mijn punten een ander huis te bemachtigen. Ik kreeg geen urgentie. Hoe ik ook mijn best deed, al sinds mijn hartinfarct, ik kon geen woning vinden.
Straling: Meten is weten
Toen kwam ik in contact met Marloes van Mensvoort en haar werk dat ze deed in de ‘stralingswereld’. Er ging weer een nieuwe wereld voor mij open en om het voor mijzelf feitelijk te kunnen onderzoeken kocht ik een stralingsmeter.
De hoeveelheid straling in mijn huis bleek gigantisch! Dect-telefoon, draadloze printer, smart TV, wifi mobiel en buiten was het 3 Volt per meter (V/m). Een voltage waarbij al hartklachten kunnen ontstaan. De draadloze apparaten in mijn huis heb ik uiteraard vervangen door bedrade exemplaren.
Ik weet nog heel goed dat ik op de bank lag en ik weer hevig begon te trillen. Ik pakte er toen de stralingsmeter bij en die sloeg vervolgens rood alarm. Ik ontdekte een verband. Laag frequent geluid was dus niet het enige dat mij aan het trillen bracht. Maar de GGD gaf niet thuis, straling was volgens hen volkomen veilig. Ik voelde mij enorm in de steek gelaten en alleen. Wat een giga probleem, ik kon het nog niet goed bevatten.
Ander huis was noodzakelijk
Ik werd vervolgens geschikt geacht om mee te doen met een traject ‘Eigen werk’ voor een BBZ-uitkering (bijzondere bijstand voor zelfstandigen). Al gauw bleek dat het voor mij veel te snel ging. Ik kon mij nog altijd niet concentreren, was snel uitgeput, voelde veel trillingen en dan vooral ’s nachts.
Ik moest naar een ander huis wilde ik weer enigszins normaal kunnen functioneren en meedoen. En die vond ik, eindelijk! Op een plek met nagenoeg geen zendmasten dicht om mij heen vond ik een rustig appartement in Amsterdam. Ik moest wel een offer plegen, ik ging van 64 m2 naar 32 m2.
Strijd bij gemeente voor verhuisvergoeding
Ik had vervolgens een verhuiskostenvergoeding aangevraagd bij de gemeente, want met een bijstandsuitkering kom je er niet. Die kreeg ik niet. Toch had ik daar wel recht op. Ik moest een hele strijd voeren om dat recht op te eisen.
Uiteindelijk lukte dat. Niet op basis van EHS-klachten want EHS (elektrohypersensitiviteit) is niet erkend in Nederland, maar wel op basis van LFg-klachten. Van dat geld kon ik de dubbele huur betalen, de verf, straling werende stof en verf die ik op praktisch al mijn muren, plafond en vloer aanbracht.
Een kamertje is volledig zonder straling, de meter slaat daar niet uit, en de straling werende ‘slaaptent’ idem dito. Binnen is er nog wel wat straling maar vele malen minder dan buiten waar het 1 tot 3 V/m is. Om een idee te krijgen hoe dit er uit ziet kun je de foto’s op mijn website bekijken: https://reneevangennip.nl/proces-stralingsarm-appartement.html.
Mijn nieuwe huis en de komst van 5G
In het nieuwe huis kon ik herstellen, al ging het langzaam en was ik nog altijd snel moe. Maar ik voelde weinig trillingen en kon weer slapen. Dat was een verademing! Wat niet meewerkte waren de 5G-proeven die 5 maanden na mijn intrek werden opgestart in Amsterdam. Ik kon met vlagen voelen hoe de atmosfeer veranderde en ik ineens mega depressief werd waarbij er niks uit mijn handen kwam of dat ik weggleed in een slaperige toestand, deze waarnemingen waren heel bizar.
Om te zorgen voor meer bewustwording richtte ik een groep op; Stralingsbewust Amsterdam. We organiseerden met verschillende mensen de lezing van prof. dr. Martin Pall in Amsterdam en de Demonstratie tegen 5G op de Dam.
De paniek sloeg pas echt toe toen 5G een feit werd en, een jaar nadat ik was verhuisd, ook pal naast mijn huis werd geïnstalleerd. Drie krachtige gloednieuwe 2,3,4&5G-masten op nog geen 80 meter afstand!
Aanvankelijk had ik dat nog niet in de gaten maar mijn lichaam wel. Ik dacht dat ik weer een hartinfarct zou krijgen. Hartkloppingen, stress, oorsuizen, bromtonen en trillingen. Alles was er weer net zoals op de Rozengracht.
Werden er toen misschien ook al dezelfde frequenties gebruikt als nu met 5G? Op de kaart van het antennebureau kun je zien dat er her en der zelfs al 5G-masten waren geïnstalleerd in 1997. Werd er in 2015 dan misschien ook al getest met 5G? Hoeveel weten we daar nou eigenlijk van?
Terugval en nieuwe klachten
Helaas kreeg ik daarna weer een terugval met burn-outklachten en gebrek aan energie. Stralingsbewust Amsterdam stond op non-actief en ik ook. Ik had door een eerdere meting met mijn stralingsmeter ontdekt dat het niet alleen machines waren die ik kon voelen, er ging ook iets door de lucht dat mij heftig aan het trillen maakte. Nu word ik ook soms ’s ochtends wakker in mijn tent en voel mij vreselijk brak met hoofdpijn en snot alsof ik griep krijg.
Precies op 1 januari 2021 werd de atmosfeer nog een stuk onrustiger en de trillingen die ik ’s nachts voelde waren weer een tandje heftiger. Begin januari werd ik gedurende 1,5 week elke nacht een paar keer flink doorboord vanuit onbekende bron. Dit viel mij echt op.
En iets anders wat mij in januari ook opviel, en waar ik van schrok, was dat ik tot twee keer toe bij terugkomst van een wandeling met een verbrand gezicht thuis kwam. Terwijl de zon toch echt al weg was om half zes ’s middags. Dat effect had ik ook al gemerkt bij andere stralingsbronnen, maar niet zo heftig als nu.
Verschil binnen & buiten
Het is een hele verademing te kunnen voelen dat het slaap- en werkgedeelte van mijn huis dat stralingsvrij is, mij zoveel rust geeft. In vergelijking met hoe het was op de Rozengracht is dat een mega groot verschil. Hierdoor kan ik ook mijn activiteiten als interieurarchitecte weer gaan oppakken, al heb ik buitenshuis wel beperkingen.
Want buiten is het wel keihard aanwezig. Als ik bijvoorbeeld een middagje Amsterdam doe kun je mij daarna opvegen. Wanneer ik buiten kom merk ik dat ik gauw overprikkeld raak, ik niet goed meer uit mijn woorden kom, mijn korte termijn geheugen soms niet meer blijkt te werken, mijn spieren snel zijn uitgeput, het zicht in mijn ogen minder wordt en mijn ogen vaak droog zijn.
Gelukkig herstel ik thuis mentaal en fysiek nu veel sneller en hoop ik voor mijzelf hierdoor een soort van “nieuwe balans” te kunnen creëren. Al zijn er echt ook vaak momenten dat de overprikkeling mij te veel wordt en ik op de vlucht sla op zoek naar een andere woonplek.
Want hoe goed beschermd ook binnen in huis, plotseling voel ik mij soms enorm benauwd, zak soms weg en ervaar dat de atmosfeer heel druk is, het geluid wordt versterkt en vervormd en ik met mega veel prikkels word overladen. Dus in hoeverre werkt de bescherming? Wat komt er nog wel doorheen? We weten eigenlijk nog zo weinig…
Hoe verder?
Voor mensen zoals ik, is het van levensbelang dat er een woongebied gerealiseerd kan worden waar er gewoon geen straling is. Zodat ik weer kan leven in plaats van altijd maar bezig te zijn met overleven.
Ook zou het fijn zijn als er eindelijk erkenning komt voor EHS. Ook financieel. Ook als dat betekent dat bepaalde overheidsbelangen daarmee worden ondermijnd.
Veel mensen doen lacherig over de situatie omdat de overheid maar blijft benadrukken dat het veilig is, terwijl de bewijzen zich opstapelen van het tegendeel.
Zie ook:
>> Artikel en video van AT5 over Renée, waarin zij haar verhaal deed
>> Overzichtspagina met meer ervaringsverhalen