Anouk

De link met straling werd niet gelegd

Na een lange periode van verkoudheid en enorm hoesten in de zomer 2012 werd ik datzelfde jaar in oktober geveld door een zware keelontsteking. Pas na zes weken was ik hersteld. Die winter bleef ik me echter vaak gammelig en grieperig voelen. Ik kreeg steeds meer klachten. Het begon met aanhoudend spier- en gewrichtspijn, stijve nek, wazig zicht, verkoudheidsaanvallen, ontstekingsgevoel op mijn keel en longen, vaak hoofdpijn en op een gegeven moment was ik bijna de hele dag duizelig, voelde ik de hele tijd druk op mijn oren en achter mijn ogen en waren mijn darmen van slag. Ook had ik vaak brain fog, koude handen en voeten, onrust in mijn lijf, kon ik niet op woorden komen of zei ik andere woorden dan ik bedoelde (met name bij het voorlezen aan de kinderen merkte ik dat).

Ik snapte niet wat er aan de hand was. Ik genoot van het leven. Een fijne relatie, drie prachtkinderen, een prima baan, fijne familie, mooi huis, leuke vrienden en buren. Druk, maar wel leuk druk. Omdat ik me steeds slechter voelde trof ik stress-reducerende maatregelen op het werk: geen management job meer, minder werken. Maar ondanks deze aanpassingen heb ik bijna twee jaar in de overlevingsstand gestaan.

Ik durfde niet meer zonder de leuning vast te houden de trap op of af te lopen, ik zakte regelmatig bijna door mijn benen op het schoolplein of op kantoor, ik kon bijna niet meer blijven zitten bij een overleg op mijn werk. Ik kreeg een soort van paniekaanvallen als ik in de auto zat of de sporthal binnenstapte om te gaan volleyballen. Ik ben in die periode bij de internist, neuroloog en reumatoloog geweest, maar zij constateerden alleen maar dat ik geen bekende chronische ziekte en (gelukkig) ook geen hersentumor had. De link met straling werd niet gelegd door de huisarts en specialisten.

Mijn zoektocht

Op mijn zoektocht naar gezondheid las en hoorde ik via verschillende kanalen meer over straling. Eerst besteedde ik daar geen aandacht aan, als je klachten kan krijgen van draadloze technologie dan had ik dat toch allang geweten dacht ik. Maar toen ik op zoek ging naar informatie en verder keek dan wat er bij overheidsinstanties te vinden is, stond ik versteld van wat er al onderzocht en bekend is. Ik ontdekte dat er heel goede, peer-reviewed, onderzoeken zijn gedaan en dat er vele aanwijzingen zijn dat straling van draadloze techniek schadelijk is voor mens, plant en dier. Ik herkende vele beschreven klachten en leerde dat er vele mensen zijn die in meer of mindere mate last hebben van straling. Een aantal van deze mensen en hun verhalen leerde ik kennen via de stichting EHS (ElektroHyperSensitiviteit).

Ik ontdekte dat andere landen en staten strengere normen hebben en hun burgers actief informeren over de gezondheidsrisico’s. Ik ging aan de slag met de tips om blootstelling aan straling te verminderen, o.a. door de WIFI en DECT-huistelefoon het huis uit te doen, smartphone en andere draadloze apparaten in de ban te doen, afstand te houden van stralingsbronnen etc, en ik knapte in enkele maanden zienderogen op.

Ik zette met terugwerkende kracht op een rij hoe het met mijn blootstelling aan straling en andere elektromagnetische velden gesteld was. Wat bleek: mijn werkplek was vanaf maart 2012 op nog geen 50 meter afstand van een aantal zendmasten. Oktober 2011 had ik voor het eerst een smartphone, deze gaf vele malen meer straling af dan mijn oude Nokia. Rond die tijd begon ook de uitrol van 4G in Nederland, wat tezamen met de explosieve groei van het aantal smartphones een enorme toename van data door en straling (op nog meer verschillende frequenties) in de lucht veroorzaakte. Ik snapte waarom ik me op sommige plekken opeens zo belabberd kon voelen, dan was ik namelijk heel dichtbij een flinke stralingsbron.

In augustus 2012 kregen we, via de lease constructie van mijn man zijn werk, een hybride auto. Van langere ritten met die auto werd ik steevast ziek. Inmiddels weet ik dat de flinke elektrische en magnetische velden van de auto zelf in combinatie met stralende smartphones (bluetooth en mobiel netwerkfunctie om spotify af te spelen) ziekmakend kunnen zijn.

Aanpassingen in ons huis

Op het internet begeef ik me alleen nog wired/met een kabeltje en we hebben aanpassingen gedaan in ons huis, op advies van een meetspecialist die aangesloten is bij VEMES. Hierdoor is de belasting van elektrische en magnetische velden en vuile stroom geminimaliseerd. Door alle aanpassingen die ik zowel in mijn omgeving als in mijn gedrag had doorgevoerd kon ik weer functioneren en had ik er (wel met andere hobby’s) weer lol in.

De vermindering van de stralingsbelasting had overigens niet alleen op mij een positieve invloed. Met mijn dochter hebben we meerdere keren per jaar een check gedaan van haar bloedwaarden en deze verbeterden aanzienlijk. Bij de jongens merkte ik dat de één niet langer een jeukende huid had (met name armen en benen) en dat de ander niet meer de hele winter verkouden was, traanogen had en geen doorlopend vieze oren had.

Ziek door nieuwe antenne-installatie in de buurt

Toen er eind 2016 op zo’n 250 meter van ons huis een antenne-installatie met meerdere zenders werd geplaatst waren al mijn klachten in hele korte tijd en in extremere mate terug. Opnieuw brak een periode aan van overleven. Ik belandde in een hele rare arbeidssituatie nadat ik me ziek meldde. Mijn klachten werden door de bedrijfsarts wel als reëel beschouwd, maar doordat elektrogevoeligheid in Nederland niet als ziekte wordt erkend (in sommige andere landen is dat wel het geval) kon ik niet ziek zijn en moest ik gewoon aan het werk. Ik kon echter niet eens langer dan een half uur op mijn benen staan. Kinderen naar school brengen, boodschappen doen, autorijden, een bezoekje van vriendinnen, het kon allemaal niet. Laat staan werken in een stralingsbelaste kantooromgeving.

Winter 2017 stond in het teken van het afschermen van ons huis, en met name onze slaapkamers, van de straling van de zendmasten. Eenmaal maatregelen (in de vorm van stralingswerende koolstofverf en speciale vitrages) getroffen begon ik langzaam te herstellen.

Dag in, dag uit geconfronteerd met mijn elektrogevoeligheid

De hersteltijd nam zeker een half jaar in beslag en dan nog: ik ben gevoeliger gebleven. Maar dat kan ook te maken hebben met de toename van frequenties en stralingsintensiteit (o.a. door invoering 4G plus en Internet of Things) die sindsdien ook weer heeft plaatsgevonden. Hierdoor blijf ik dag in-dag uit geconfronteerd worden met mijn elektrogevoeligheid. Want ik voel me niet prettig, zelfs dizzy in omgevingen met veel straling van met name smartphones, DECT telefoons, zendmasten, WiFi routers, maar ook spaar- en TL lampen. Veel winkels, eetcafés/restaurants, maar ook het OV en de meeste kantooromgevingen zijn voor mij nu plekken waar ik niet lang wil/kan zijn, omdat ik er ziek van word.

Als ik te veel/te lang in een omgeving ben met veel straling krijg ik gezondheidsklachten als wazig zicht, hoofdpijn, misselijkheid, druk op mijn oren, kramp op mijn hart, spier- en gewrichtspijn, ontstekingsgevoel op mijn longen en griepverschijnselen. Hoe langer hoe erger en hoe langer het weer duurt voordat ik daarvan ben hersteld. En er zijn helaas steeds meer plekken waar de straling inmiddels zo hoog is dat ik er meteen ernstige klachten krijg en dus zo snel mogelijk weer weg moet gaan. Uitjes en feestjes waar ik altijd veel lol aan beleefde zijn nu vaak een opgave. Ik blijf vaak maar kort of ik ga helemaal niet.

Voor activiteiten op de basisschool van mijn kinderen wordt vaak hulp gevraagd. Nu ik geen baan meer heb zou dat prima kunnen qua tijd en ik vind het vaak ook leuk, maar in school en op het schoolplein zijn de stralingsniveaus zo hoog dat ik daar maximaal een kwartier zonder klachten kan zijn. Dat betekent ook dat ik niet op mijn gemak ben bij klassenvoorstellingen en vaak gesprekken met andere ouders op het schoolplein vermijd. Terwijl dat juist zo leuk is. City-trips en etentjes met mijn vriendinnen zijn een no go. Soms doe ik het toch, omdat ik het zo gezellig vind. Maar dan zorg ik ook dat ik minstens een dag heb om daarvan te kunnen herstellen. Boodschappen doen was een periode ook niet meer mogelijk, maar nu kan ik wel een half uurtje in de supermarkt zijn. Winkelen idem.

Een gezonde leefomgeving

Ik wil heel graag leven in een wereld waarin een gezonde leefomgeving een basisrecht is en waarin organisaties en bedrijven helpen om gezond te blijven en niet allerlei (verslavende) producten willen aansmeren waar zij rijker van worden en de brave burger armer, zowel qua portemonnee als qua gezondheid. Net als bij voeding en bij roken zijn er hele ongezonde ontwikkelingen op het vlak van digitalisering en verduurzaming. Al die apps, al het gestream, getwitter, gewhatsapp, instagram etc. Het voegt zo weinig toe, sterker nog we worden er minder productief van en we worden er niet relaxter en gezonder door.

Qua duurzaamheid ben ik blij dat de meeste mensen nu wel doorhebben dat we verbeteringen moeten doorvoeren om de aarde leefbaar te houden. Nu nog aandacht voor de gezondheid als het gaat om het ontwikkelen van duurzame oplossingen. Vooralsnog doen wij even niet (meer) mee aan de spaarlampen, elektrische auto, zonnepanelen, windmolens etc. Wel zet ik me in om er voor te zorgen dat er veilige, duurzame en humane oplossingen gaan komen. Want alleen dan is de wereld leefbaar en toegankelijk voor iedereen!

< Terug naar de overzichtspagina met ervaringsverhalen