Ze ziet de wereld een beetje wazig, door haar voile van dungeweven zilverdraad. Elles Kater uit Nieuwe Niedorp kopt ’m zelf maar in. „Ik weet ’t: dit is echt een mallotig gezicht. Ik sta voor paal zo.”
Nou ja, dat is sterk uitgedrukt, maar een beetje wonderlijk ziet het er wel uit ja. Ze draagt een soort mutsje met voor haar gezicht een netje van zilverdraad. Ze lijkt een imker, maar dan zonder bijenkast. Bezoekers van het ziekenhuis in Alkmaar kijken soms vreemd naar haar. Maakt Elles niet uit. „Je krijgt nu eenmaal veel straling binnen via het gezicht, dus het moet maar even. Het kan me niet meer schelen wat andere mensen van me denken. Ik heb mezelf al zo vaak moeten verdedigen de afgelopen jaren.”
5G-netwerk
En dus staat ze deze woensdag met een soort van beschermende boerka aan voor het ziekenhuis. Om te protesteren tegen de komst van het nieuwe 5G-netwerk voor snel mobiel internet. En ook een beetje tegen het feit dat zij zich persoonlijk niet heel erg serieus genomen voelt door de gezondheidszorg.
’2G, 3G, 4G, 5G; denk ook eens aan de G van gezondheid’ staat er op het bord dat ze bij zich heeft. Elles Kater weet waar ze over praat, want haar gezondheid is danig verslechterd, sinds half Nederland is volgezet met masten voor mobiele telefonie. Ze krijgt in haar Alkmaarse flat de volle laag van twee met elkaar communicerende telecommasten en raakt totaal van de kaart. Zelfs de straling van
elektrische apparaten, leidingen en kabels maakt haar sinds die tijd ziek. Bij haar moeder in Nieuwe Niedorp, of achter in een tuin in Groet, in een omgeving met vrijwel geen straling, is ze weer redelijk op verhaal gekomen. Zodat ze nu weer energie genoeg heeft om even van zich te laten horen in Alkmaar.
Zaterdag is er een grote demonstratie in Amsterdam, onderdeel van een wereldwijde actie tegen 5G. „Dat is niet te doen voor mij”, zegt Kater. „Vandaar dat ik hier sta.” Ze voelt ondanks de beschermende kleding de straling van allerlei leidingen en apparaten, zegt ze. „Ik ben niet zo als thuis, dat voel ik nu al. Ik ben hyper. Hoe lang ik het volhoud hier? Dat zie ik wel. Als het te erg wordt, ga ik. Het geeft me voldoening dat ik hier ben, dat ik in ieder geval iets doe. Al is het maar iets kleins.”
Ze staat bij het ziekenhuis omdat ze het eigenlijk raar vindt dat daar voor mensen die elektrogevoelig zijn geen voorzieningen zijn. Maar een ziekenhuis kan toch niet functioneren zonder apparaten die straling afgeven? Heel veel patiënten worden er door geholpen. Klopt, erkent Kater. „Maar het is toch raar dat er niet eens een kamertje is voor elektrogevoeligen?”
Mogelijkheden
Die kamer zou dan afgeschermd moeten worden van straling. En dat maakt het praktisch gezien heel lastig, zegt woordvoerster Rinske de Wit van de Noordwest Ziekenhuisgroep. „Dan zouden we een soort bunker moeten bouwen, dat gaat niet. We hebben de ruimte ook hard nodig. Waar we kunnen, houden we rekening met deze mensen, maar wel binnen de mogelijkheden die we hebben.”
De meeste bezoekers van het ziekenhuis lopen deze woensdagmorgen aan Elles Kater voorbij. „Dat snap ik wel. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd. Soms is er iemand die een gesprekje aanknoopt. Dat is fijn. Ik hoop dat mensen gaan nadenken als ze me zien. Dan is het doel bereikt.”
Tekst: Marten Visser, Noordhollands Dagblad
Foto: JJFoto.nl / Jan Jong
N.B. Dit artikel en de foto zijn met toestemming geplaatst.
Lees ook de ervaringsverhalen van anderen op deze pagina.
Waardeer je deze website?
Overweeg dan ook eens om een donatie te doen, zodat de website ook in de toekomst kan blijven bestaan.