Onvrijwillig beperkt: mijn leven met een onzichtbare handicap
In rap tempo raakt de hele wereld met elkaar in verbinding; vrijwel overal is dekking. In 2025 staan er zendmasten en wifihotspots op elke straathoek. En met de komst van het Internet Of Things hebben we straks zelfs slimme kamerplanten, koelkasten en kattenbakken. Maar er zijn ook mensen die dit niet willen: uit ideële overweging of uit noodzaak. Ik behoor tot deze laatste categorie: ik ben overgevoelig voor de elektromagnetische straling afkomstig van mobiele telefoons, wifi en zendmasten. Een onzichtbare handicap. Met de voortschrijding van de techniek wordt het speelveld van mijn leven steeds kleiner…
Aan de buitenkant is niks te zien
Aan de buitenkant is niks te zien. Ik werk, winkel, ga uit en lééf. Als artiest sta ik op het podium te midden van draadloze apparatuur. Als zangdocent geef ik les in gebouwen waar volop wifi is en maak er ook zelf gebruik van. Ik heb net als iedereen een smartphone (die overigens 99% van de tijd op de vliegtuigstand staat) en heb een druk online bestaan. Ik wil een zo normaal mogelijk leven leiden, maar dat wordt steeds lastiger. Vanwege mijn elektrogevoeligheid.
Als ik over mijn onzichtbare handicap vertel kijken mensen mij vertwijfeld aan: spoor ik wel helemaal? Misschien niet. Maar dat geldt dan ook voor de Raad van Europa, de Belgen en Zweden. In Zweden is elektrogevoeligheid (EHS) reeds erkend als functionele beperking en arbeidshandicap. Onlangs is in de Belgische Senaat een motie ingediend om elektrohypersensitiviteit officieel te erkennen. En de Raad van Europa adviseert stralingsarme zones voor mensen te creëren die gevoelig zijn voor straling.
Het leven van elektrogevoeligen wordt steeds meer beperkt
Waarom is erkenning van elektrohypersensitiviteit nodig? Omdat het leven van elektrogevoeligen steeds meer beperkt wordt. Doordat we met z’n allen steeds meer draadloos online zijn en er daardoor steeds meer straling is. Als kind was ik al gevoelig voor elektromagnetische velden afkomstig van bijvoorbeeld computers, transformatoren, kopieermachines en TL-verlichting. De zogenaamde laagfrequente elektromagnetische velden. Maar daar kun je afstand van nemen en word je niet 24 uur per dag aan blootgesteld.
Maar de draadloze straling van mobieltjes en wifi, de zogenaamde hoogfrequente straling, is niet te vermijden: het gaat dwars door muren en ramen heen en is bijna overal: in winkels, scholen, bedrijven, natuurgebieden. Denk aan hoe het leven van een astmapatiënt eruit zou zien als elke winkel, werkplek en straathoek blauw zou staan van de rook van zware shag. En de rook van de buren zelfs door de muren heen komt.
Om inzicht te geven in de mate waarin mijn leven beperkt wordt een overzicht.
- Fulltime werken is geen optie. Als zangeres en zangcoach kan ik niet om draadloze apparatuur heen en kom ik op locaties met veel straling. Ik moet voldoende tijd incalculeren om weer op krachten te komen en ziekte voor te zijn. Na een dag werken moet ik een rustdag incalculeren op een stralingsarme locatie. Als ik soms meerdere uren achteréén op een plek met veel straling moet doorbrengen krijg ik geheugen- en concentratie problemen, pijn in mijn lichaam, hoofdpijn, hartkloppingen, spierpijn, soms ook last van misselijkheid en slaat mijn immuunsysteem op hol. Een baan in kantoorgebouwen, scholen, ziekenhuizen of winkels is geen optie.
- Ik kan niet wonen in een grote stad, een appartement of flatgebouw vanwege een opeenstapeling van stralingsbronnen zoals wifi en mobiele telefoons van de buren. Mijn woonplek moet stralingsarm zijn, anders slaap ik niet, bonst mijn hart mijn lichaam uit, heb ik overal pijn en ben ik chronisch vermoeid. Dan kan ik niet meer functioneren.
- Stralingsgevoelig zijn is een peperdure aangelegenheid. Ik heb de muren van onze rijtjeswoning geverfd met peperdure stralingwerende verf vanwege de straling van de wifi en dect-telefoons van de buren. Zelf hebben wij geen draadloze apparatuur. Internet en telefoon gaan via draad en mobieltjes gaan op de vliegtuigstand. Hierdoor heb ik een stralingsarme plek, een zogenaamde ‘white spot’ in mijn eigen woning gecreëerd. Ik heb het geluk dat ik aan de rand van een natuurgebied woon en de zendmasten op voldoende afstand staan. Maar ze gaan steeds sterker stralen. En als de toekomstplannen van Europa doorgaan staat er door de komst van 5G straks op elke straathoek een zendmast en/of wifihotspot. Hoe mijn leven er dan uit gaat zien is uiterst onzeker.
- Als ik wil winkelen in een grote stad moet ik er hoofdpijn, misselijkheid, spierpijn en een algeheel gevoel van niet welbevinden bij op de koop nemen. En de dag erna reserveren om weer bij te komen. Hetzelfde geldt voor gezellige avondjes bij vrienden of bij mij thuis. Ik weiger de azijnpisser te zijn die elke keer gaat zaniken of de mobieltjes op de vliegtuigstand kunnen en de wifi uit: die luxe heb ik alleen thuis.
- Als ik op vakantie ga is het een kunst om een plek te vinden waar én geen wifi is én geen zendmasten in de buurt zijn. Het komt erop neer dat ik alleen nog terecht kan op kleine campings. Of in aftandse bungalowparkjes in de Ardennen met schrootjes op het plafond en een schimmellucht. Hotels en meerdaagse stedentrips zijn uitgesloten.
- Vervoer wordt een steeds groter probleem. De trein is een rijdende kooi van Faraday waarin het grote gros van de reizigers online is. Hierdoor is de straling astronomisch hoog. En voor een autorit geldt dat hoe nieuwer de auto is, hoe groter de weerslag op mijn gezondheid. Elektrische- en hybride auto’s zijn een ramp. Als alle auto’s en treinen straks rijdende mini-zendmasten zijn, wordt de prijs die ik betaal voor een dagje reizen nog hoger. Het enige voordeel van het nadeel is dat ik altijd onder de drieduizend euro de trotse bezitter ben van een nieuwe auto. Want hoe ouder, hoe beter voor mij.
Steeds verdere inperking van mijn keuzes
Ik vind het leven veel te leuk om mij te laten inperken en probeer zo goed en kwaad als het kan een zinvol leven te leiden in een draadloze wereld. Maar de rekening is fors: dan weer kwaaltje hier, dan weer een paar dagen compleet van de kaart daar. De hoogste prijs vind ik de steeds groter wordende inperking van mijn keuzes op zowat ieder gebied van mijn leven. Of het nou wonen, werken of recreëren betreft: mijn speelveld wordt steeds kleiner. In vergelijking met veel anderen met EHS heb ik het nog getroffen: ik héb tenminste nog een speelveld. Velen hebben zelfs dat niet meer en zijn hun baan, relatie en/of woning kwijt.
De datum 2025 hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Dan moet er op elke straathoek een zendmast of wifihotspot staan voor 5G. Zonder maatregelen en hulp van buitenaf is mijn leven dan voorbij. Kan ik enkel nog overleven. En zal ik waarschijnlijk moeten verhuizen. Maar waarheen? Als huurder is niet 1, 2, 3 een betaalbare geschikte stralingsarme woonplek voorhanden. Een toekomst als stralingsnomade sluit ik dan ook niet uit.
White spots
Maar er is een oplossing: white spots. Dit zijn stralingsarme zones voor hen die ervoor kiezen om niet 24/7 blootgesteld te worden aan straling. Of voor hen voor wie het noodzaak is, zoals ik. White spots kunnen in elke stad, in elk gebouw, in elke school worden gecreëerd. Vorig jaar werd aandacht geschonken aan dit fenomeen in de VPRO Tegenlicht documentaire ‘Offline als luxe’.
Alleen, wie gaat daarvoor zorgen? Gevoeligheid voor straling wordt in Nederland (nog) niet officieel erkend. Dit in tegenstelling tot Zweden en hopelijk binnenkort ook België. Ook Europa adviseert stralingsarme zones voor mensen te creëren die gevoelig zijn voor straling. In artikel 8.1.4 van resolutie 1815 van de Raad van Europa staat: ‘Besteed speciale aandacht aan elektrogevoelige personen die een intolerantie hebben voor elektromagnetische velden en introduceer speciale maatregelen om ze te beschermen, waaronder het creëren van stralingsvrije plekken die niet gedekt zijn door het draadloze netwerk’.
Het zit niet tussen de oren
De enige hulp voorhanden in Nederland is cognitieve gedragstherapie in een kliniek voor somatisch onverklaarbare lichamelijke klachten. Want als de overheid niet erkent dat je van straling gezondheidsklachten kunt krijgen, dan is de enige andere optie dat het tussen de oren zit.
Maar met mijn bovenkamer is niks mis. Ik ben het type dat op haar 19e door Europa ging liften en spinnen oppakt met haar blote hand. Ik ben gespecialiseerd in stressmanagement en heb mijn mind zoveel getraind dat deze te vergelijken is met het corticosteroïden lichaam van een bodybuilder. Elke dag reserveer ik minimaal een uur om mijn zenuwstelsel door middel van meditatie, yoga en ademtechnieken te kalmeren. Maar de meest simpele, pragmatische oplossing is gewoon ‘bron weg = klacht weg’. Net als bij een melk- of pollenallergie.
Het gaat iedereen aan
Denk niet dat ik een uitzondering ben: volgens onderzoek is 1 tot 10% van de Europese bevolking gevoelig voor elektromagnetische straling. Ik ken artsen, onderwijzers, wetenschappers, BN’ers, artiesten en mensen uit de top van het bedrijfsleven die er last van hebben. Maar weinigen durven er openlijk voor uit te komen. Uit angst voor onbegrip. En degenen die de moed hebben er iets over te delen, worden meestal aan alle kanten afgeschoten en belachelijk gemaakt. Gelukkig ben ik als ex-BN’er getraind om mij niks aan te trekken van wat andere mensen van mij vinden en durf ik in de vuurlinie te gaan staan met mijn verhaal.
Maar het zou zo maar jezelf kunnen betreffen, je kind of een familielid. Nu of in de toekomst…. En dan zou je willen dat je eerder naar de early warning signals had geluisterd. Dat we onze kop niet massaal in het zand zouden hebben gestoken…
Bron: Blog Judith Jobse